Mỗi khi chồng bước vào phòng làm việc và đóng sầm cửa lại, tâm trạng của tôi giống như một sợi dây cao su căng sẵn sàng đứt. Tôi tức chồng vì anh đòi ngủ riêng, tôi giận vì anh không còn quan tâm đến cảm xúc của tôi nữa.
Tôi hít một hơi thật sâu và đẩy cửa vào. Cảnh tượng trước mắt khiến tôi choáng váng. Chồng tôi đang ôm một cô bé trong lòng, cô ấy đang không ngừng khóc lóc và bên cạnh là một người phụ nữ trung niên ốm yếu.
Lời nói của con trai làm con dâu im bặt không dám nói gì nữa. Con tôi thật may mắn có được người vợ cam chịu, tôi tin chắc sẽ có ngày các con tự kiếm được tiền và có cuộc sống tươm tất.
Thấy vợ chồng con trai khó khăn như vậy, thông gia ở chung nhà với nhau cũng không tiện nên sau khi suy nghĩ kỹ tôi đã xin vợ chồng con gái được chuyển đến ở cùng trong những năm tháng cuối đời.
Hôm chủ nhật vừa rồi, cả nhà tôi đang ngủ ngon thì có tiếng gọi cửa nên tôi hớt hải dậy xem có chuyện gì. Tôi rất ngạc nhiên khi thấy chị Dịu mặt cau có với gói quà khá đẹp trên tay đứng trước cổng.
Vào ngày đầy tháng của con gái tôi, chị nói có quà to tặng cho hai vợ chồng, nhưng tôi không tin vì từ trước đến nay chị đã tặng được cho người em dâu này thứ gì có giá trị đâu.